Senin durumunu azda olsa anlayabiliyorum. Benim en son ilişkim o kadar ileri seviye gitmedi ama diğer herşeyi bende yaşadım.
İnsan ilk başta onsuz ben birşey yapamam diyor. Her telefon sesine, her kapı çalışına o mu acaba diye düşünüyor.Sabah o - akşam o - yatarken hep o oluyor aklında. Sanki sadece o varmış gibi bu hayatta. Acaba ne yapıyor şuan diye düşünüyor insan.
Sonra alışıyorsun onsuzluğa.Arada sırada geliyor aklına sadece yalnız kaldığın zamanlar.Ne zaman kendini bir boşlukta hissetsen o geliyor aklına.Artık önemsemiyorsun onu.Ne hali varsa görsün diyorsun çünkü onun sana yaşattıklarını yavaş yavaş kavrayıp anlayabiliyorsun.Anıları,onu aklında ve kalbinde senin dahi erişemiyeceğin bir yere koyuyorsun.
Daha sonraları hiç düşünmüyorsun bile.Bırakıyorsun onun ile ilgili olan herşeyi.Şöyle bir bakıyorsun geçmişe alaycı bir gülümseme ile.Değermiydi diye soruyorsun kendine.Lanet ediyorsun onun ile ilgili herşeye.Kafan rahat ama kalbin ürkek bir şekilde yeni hayatlara girmeye başlıyorsun...
Ben böyle yaşadım.Eğer herkes yürekten severek ayrılmışsa bunun gibi yaşamıştır. Uzun lafın kısası ;
Ne kadar fazla sıkma canını, üzme kendini, takma kafana hayat devam ediyor desemde eminim ki hiç biri senin üzülüp, ağlamana karşı olmayacak. O yüzden her şey için zaman lazım. Hani derler ya zaman herşeyin ilacıdır diye işte aynen öyle...
Takma bu kadar ben varım yani 
