Hergün yanımda olan şimdi yok sessizce çekip gitmiş. Bana tek kelime etmeden kalbimden çıkmış.. Yoksa hayal miydi ? Herşey bu kadar çabuk olabilir miydi ?
Daha dün saçımı okşayıp, hiç bırakmak istemiyormuş gibi sarılıp bugün sessizce gitmiş olabilir mi ? Neden olmasın.. Bi anlık istek, kaçış yolu, kendini
kurtarma duygusu.. Gerçek gibiydi sarılıyordu, öpüyordu, elimi tutuyordu, benden kurtulamazsın diyordu. Bunların hepsi yalan mıydı yoksa ? Hergün uyanınca
eskiye dönmekten sıkıldım artık ve en kötüsü uyandığım zaman yine yalnızım.. Hayallerim gitmesine izin vermiyordu.. İçimde garip bir duygu var uyandığımda.
Heyecan gibi sevinç gibi.. Ne zaman kendime geliyorum bu duygular yerini acıya bırakıyor. Çünkü hiç bir zaman yanımda olmayacağını her sabah acı bir
şekilde tekrar anlıyorum.. Belkide içinde olduğum durum geçmem gereken bir oyundur. Bu açıdan düşününce bunun uzun bir yol olduğunu anlıyorum. En kötüsüde
şu ; kaçış yollarım var ama ben kaçmak istemiyorum.. Peki bunu başardığımda neler elde edeceğim ? İşte en korkunç olanıda o.. Ne kazanacağım ve ne
kaybedeceğim konusunda en ufak bir fikrim bile yok.. O kadar uğraştan sonra sadece hayallerle yetinebiliceğimi biliyorum bir tek. Kaçış yollarımda bu
yüzden var işte. Yol yakınken dön diyor içimden bir ses başaramayacaksın.. İnadım tutuyor yine devam ediyorum, sonumun ne olacağını bilmeden.. Birini
görüyorum karşımda duruyor, bana haykırarak birşeyler söylüyor. Gel kurtar beni bu hayattan diyor gözleri yaşlı.. Bütün cesaretimi toplayıp yola koyuluyorum,
yaklaşmaya başlıyorum. Çevresinde engeller, tanımadıgım insanlar var.. Üstelik bu insanları hayatımda daha önce hiç görmemişim. Ne yapacağımı düşünüyorum,
bir anda kanatlanıyorum uçmaya başlıyorum. En çok istediğim şeye yöneliyorum, engelleri teker teker aşarak.. Beni çağıran sesin yanındayım sonunda. Fakat
biraz önce aştığım engeller çevremizi yine sarıyor.. Sarılıyoruz birbirimize ve şaşırıyoruz ikimizde.. Bir anda bütün engeller ortadan kalkıyor..
Gözlerimdeki yaşlar kayboluyor, gülümsüyorum.. Oyun bitiyor testi geçiyorum. Sonunda en çok istedigim şey oluyor. O yanımda duruyor.. En kötüsüde ne
biliyor musun ? Bu oyun yine saniyeler sürüyor.. Ve o saniyeler sonunda uyandığımda etrafıma bakıyorum kimse yok. Yine yalnızım.. Her sabah kendimi yine
aynı yerde buluyorum, anlıyorum olmayacağını.. Belkide zamanında yaptığım hataların cezasını çekiyorum.. Alışmaya başladım bu hayata ama yine
kandırılacağımı, hayallere dalıp gideceiğimi biliyorum. İşte sana daha önce söylediğim hayal dünyası .. Ağlayarak anlatmıştım ya hani " Sensiz kalmaktan
ölmek kadar korkuyorum." diye.. İşte ben hergün bu duyguyu yaşıyorum.
Daha dün saçımı okşayıp, hiç bırakmak istemiyormuş gibi sarılıp bugün sessizce gitmiş olabilir mi ? Neden olmasın.. Bi anlık istek, kaçış yolu, kendini
kurtarma duygusu.. Gerçek gibiydi sarılıyordu, öpüyordu, elimi tutuyordu, benden kurtulamazsın diyordu. Bunların hepsi yalan mıydı yoksa ? Hergün uyanınca
eskiye dönmekten sıkıldım artık ve en kötüsü uyandığım zaman yine yalnızım.. Hayallerim gitmesine izin vermiyordu.. İçimde garip bir duygu var uyandığımda.
Heyecan gibi sevinç gibi.. Ne zaman kendime geliyorum bu duygular yerini acıya bırakıyor. Çünkü hiç bir zaman yanımda olmayacağını her sabah acı bir
şekilde tekrar anlıyorum.. Belkide içinde olduğum durum geçmem gereken bir oyundur. Bu açıdan düşününce bunun uzun bir yol olduğunu anlıyorum. En kötüsüde
şu ; kaçış yollarım var ama ben kaçmak istemiyorum.. Peki bunu başardığımda neler elde edeceğim ? İşte en korkunç olanıda o.. Ne kazanacağım ve ne
kaybedeceğim konusunda en ufak bir fikrim bile yok.. O kadar uğraştan sonra sadece hayallerle yetinebiliceğimi biliyorum bir tek. Kaçış yollarımda bu
yüzden var işte. Yol yakınken dön diyor içimden bir ses başaramayacaksın.. İnadım tutuyor yine devam ediyorum, sonumun ne olacağını bilmeden.. Birini
görüyorum karşımda duruyor, bana haykırarak birşeyler söylüyor. Gel kurtar beni bu hayattan diyor gözleri yaşlı.. Bütün cesaretimi toplayıp yola koyuluyorum,
yaklaşmaya başlıyorum. Çevresinde engeller, tanımadıgım insanlar var.. Üstelik bu insanları hayatımda daha önce hiç görmemişim. Ne yapacağımı düşünüyorum,
bir anda kanatlanıyorum uçmaya başlıyorum. En çok istediğim şeye yöneliyorum, engelleri teker teker aşarak.. Beni çağıran sesin yanındayım sonunda. Fakat
biraz önce aştığım engeller çevremizi yine sarıyor.. Sarılıyoruz birbirimize ve şaşırıyoruz ikimizde.. Bir anda bütün engeller ortadan kalkıyor..
Gözlerimdeki yaşlar kayboluyor, gülümsüyorum.. Oyun bitiyor testi geçiyorum. Sonunda en çok istedigim şey oluyor. O yanımda duruyor.. En kötüsüde ne
biliyor musun ? Bu oyun yine saniyeler sürüyor.. Ve o saniyeler sonunda uyandığımda etrafıma bakıyorum kimse yok. Yine yalnızım.. Her sabah kendimi yine
aynı yerde buluyorum, anlıyorum olmayacağını.. Belkide zamanında yaptığım hataların cezasını çekiyorum.. Alışmaya başladım bu hayata ama yine
kandırılacağımı, hayallere dalıp gideceiğimi biliyorum. İşte sana daha önce söylediğim hayal dünyası .. Ağlayarak anlatmıştım ya hani " Sensiz kalmaktan
ölmek kadar korkuyorum." diye.. İşte ben hergün bu duyguyu yaşıyorum.
